چو بگذشت از ان بر فريدون دو هشت

ز البرز كوه اندر آمد بدشت‏

بر مادر آمد پژوهيد و گفت

كه بگشاى بر من نهان از نهفت‏

بگو مر مرا تا كه بودم پدر

كيم من ز تخم كدامين گهر

چه گويم كيم بر سر انجمن

يكى دانشى داستانم بزن

فرانك بدو گفت كاى نامجوى

بگويم ترا هر چه گفتى بگوى‏

تو بشناس كز مرز ايران زمين

يكى مرد بد نام او آبتين‏

ز تخم كيان بود و بيدار بود

خردمند و گرد و بى‏آزار بود

ز طهمورث گرد بودش نژاد

پدر بر پدر بر همى داشت ياد

پدر بد ترا و مرا نيك شوى

نبد روز روشن مرا جز بدوى‏

چنان بد كه ضحاك جادو پرست

از ايران بجان تو يازيد دست‏

از و من نهانت همى داشتم

چه مايه ببد روز بگذاشتم‏

پدرت آن گرانمايه مرد جوان

فدى كرده پيش تو روشن روان‏

ابر كتف ضحاك جادو دو مار

برست و بر آورد از ايران دمار

سر بابت از مغز پرداختند

همان اژدها را خورش ساختند

سرانجام رفتم سوى بيشه

كه كس را نه زان بيشه انديشه‏

يكى گاو ديدم چو خرّم بهار

سراپاى نيرنگ و رنگ و نگار

نگهبان او پاى كرده بكش

نشسته ببيشه درون شاه‏فش‏

بدو دادمت روزگارى دراز

همى پروريدت ببر بر بناز

ز پستان آن گاو طاووس رنگ

بر افراختى چون دلاور پلنگ‏

سرانجام زان گاو و آن مرغزار

يكايك خبر شد سوى شهريار

ز بيشه ببردم ترا ناگهان

گريزنده ز ايوان و از خان و مان‏

بيامد بكشت آن گرانمايه را

چنان بى‏زبان مهربان دايه را

و ز ايوان ما تا بخورشيد خاك

بر آورد و كرد آن بلندى مغاك‏

فريدون چو بشنيد بگشاد گوش

ز گفتار مادر بر آمد بجوش‏

دلش گشت پر درد و سر پر ز كين

بابرو ز خشم اندر آورد چين‏

چنين داد پاسخ بمادر كه شير

نگردد مگر ز آزمايش دلير

كنون كردنى كرد جادو پرست

مرا برد بايد بشمشير دست‏

بپويم بفرمان يزدان پاك

بر آرم ز ايوان ضحاك خاك‏

بدو گفت مادر كه اين راى نيست

ترا با جهان سربسر پاى نيست‏

جهاندار ضحاك با تاج و گاه

ميان بسته فرمان او را سپاه‏

چو خواهد ز هر كشورى صد هزار

كمر بسته او را كند كارزار

جز اينست آيين پيوند و كين

جهان را بچشم جوانى مبين‏

كه هر كو نبيد جوانى چشيد

بگيتى جز از خويشتن را نديد

بدان مستى اندر دهد سر بباد

ترا روز جز شاد و خرّم مباد